bez tytułu

na ścianie cień żaluzji 

kartka w linię z marginesem 

 

widzę szlaczki, litery

pisane niewprawną jeszcze ręką

nawet czerwoną notkę nauczycielki

i zagięty róg kartki

zrolowany łokciem i ugnieciony

ukrywa trzepak, plac zabaw, komórki

staram się go wyprostować 

skrobię palcem po tynku

Paddington* i Strach

 

wypłowiała zielona koszulka

twarz blaknie

jednak głos ten sam

 

i mały dotąd miś

czyta wiersz

na cały świat

 

aż ziemia napiera

w gardła wróbli

gdy wokół drewnianej nogi

wydziobują grunt

 

03.2022.

*Miś Paddington - bajkowa postać, której głosu użyczył Wołodymyr Zełenski

rytuał odczyniania

czy dziś znowu tak samo wygląda 

twoje przechytrzanie substancji szarej

z myciem zębów góra dół

i dookoła

wymiatanie łomotu serca

w nieskończoną przestrzeń

ciemną materię skąd ma nic nie wrócić

takie czasy

że nie można wierzyć nawet prawom fizycznym

więc może pastowanie butów

dokładne krojenie chleba w kwadraciki

jakby to były brakujące cząstki

i nasłuchiwanie 

czego ci życzą

Andrzejowi Skarżyńskiemu - lirycznie

jest tak jak mówiłeś

porośnięty brzeg i świetlica bez okien

nawet słoneczny dzień nie pomaga

przecież pamiętasz jak wszyscy śmiali się

z występów dzieciaków

głupiej zabawy w patyk

czy zakopywania słoika z listem

więc może składamy się tylko z kadrów

fotografii wyjętych na chwilę

i co teraz 

adresacie podmiotu lirycznego

zrobisz z przestrzenią 

między tamtymi ciepłymi wieczorami

a dojrzeniem

że jesteśmy serią wspomnień

dwudziestym sezonem polowania

na święty spokój

do których obrazów wrócisz

gdy w zaroślach będziesz szukał 

zejścia do jeziora

z twarzą

jak się ma długi nos trzeba uważać

żeby nie wchodził w kadr

i by coś nie wypadło

ludzie to świnie mówisz

więc napisz o tym

że ci nikt wiersza nie ukradł

albo że lepszy gil w garści

od najmniejszej muchy

czy o tekście

„noc z matką kolegi”

szanowny kawalarzu

mój syn pana nie zna

napisz to

a rano sprawdzę lajki pod twoim wierszem

oraz ile dzieci zabito w Pakistanie

lęki

kolorowe galaretki

towarzysze broni

od trzęsących portek

bawią się w chowanego

mają za złe gdy ich nie szukam

wyskakują jak miśki haribo na sprężynie

i dygoczemy razem

pogodnie uśmiechają pysie

a we mnie spadają bilardowe kule

aż do wyraźnych uderzeń pod naszyjnikiem