bitwa

zasieki z fiolek
cienkich igieł

higieniczne mundury
jednakowo ustawione zegarki

nasze ciała wyszły z morza po oddech
gorzkie tchnienie modlitw
i żadna transfuzja nie przetoczy myśli
żaden wiersz

więc gramy w wojnę na krwinki
aby wejść w miękki strach
zaklinać płyny

nagle mówisz

nieważne co mnie zje
byle nie zdychać w korytarzu
bez celu

rękopis którego nikt nie znalazł

egzotyczne nazwy dobrze brzmią

dlatego niech będzie arabski chłopiec

zredukowany do pyłu na pustyni

któremu w ucho szepcze Bóg

i teraz Jamal spierzchniętymi ustami zapyta

dlaczego mnie karzesz

unoszę brwi

przecież jesteś wymyślony
nawet pragnienie to imaginacja

mogę tak zrobić bo sama jestem Jamalem

szkatułkowe konstrukcje

mają coś z odkrywania boskiej cząstki

gdy i on napisze wiersz z pozycji stwórcy

wciąż będzie rozmyślał

kto otwiera pierwsze wieczko

statystycznie

co pół sekundy

umiera człowiek

co sekundę para

wraca do chmur

by upaść z powrotem

to obieg wody

deszcz

gromy

a kałuże znikają niepostrzeżenie

siła wyporu

wracam do tego czasu zimą

wtedy miło ogląda się ryby z ciepłych mórz

była czerwona
ukryta ze słojem w piwnicy

gdy na dwa tygodnie zaginął klucz

nadal w wannie odkrywam

prawo unoszenia się brzuchem do góry

skręt

przyrodniku mój wiem
 

jest inna

kolejna wysupłana brzoza

do zaciągania

mentolowy wdech 

konarowa łączność 

obiecywałeś

rzucę

tylko 
kto rzuca las

sweter

pan ma na sobie wiersz

a ja lubię poezję

o splocie w kolumienkowej formie

jak greckie naczynie

krater na wino

do upicia

może dlatego łapię się

na wyciąganiu nitki

obserwacji skręceń i węzłów

gdy snuje pan historię

i puszcza oczka

oko

zajrzał przez dziurkę od klucza

i się wydało

sprośne marzenia

miłość do Maurycego

wszystko na tacy

nawet błąd ortograficzny w liście

stary cap gryzie siedzenie

podsadzę go pod klamkę

kwasochłonny

sąsiad z czerwonym nosem

jedyny poeta znany osobiście

mruga okiem

codziennie po południu  

niesie pod płaszczem butelkę z listem

treści mają owocowy smak

mówi że bukiet przypomina

kwiaty polskie

jego włosy i odcień skóry

płoną w oparach

gdy startuje z bloków o zmierzchu

na Tuwima 
do najbliższej mety

w parku

wiesz że twoje opowieści

zaczepiają Baltazara

wącha je i obszczekuje 

gdy patrzą przez ramię

on sądzi

że refleksy na ścieżce

nie są przypadkowe

tak jak my i koniec świata

tak

jestem idiotą
napisał dziennikarz
jakby wiedział
że zaprzeczenie negacji
i te de

można się podpiąć
powiedzieć podobnie

tylko

dlaczego łatwiej być idiotą
niż idiotką

do Piotra

nie znajduję cię na podwórkach

tak jak w piwnicy odgłosu tętna

człowiek z sąsiedniej klatki

okazał się księgowym

w walizce nie ukrywał broni

rycerze jedi wstrzymują oddech

próbują dalej ratować planetę

jedynie właz na dach

Mount Everest

z panoramą kamienic oddycha

wciąga nas

komiksowych bohaterów

których życie nabiło w dorosłość