łowienie Boga

Opłakując ich śmierć, opłakujesz własne osamotnienie,
własną dolę tego, który został
Ks. A. Boniecki


odkąd dostałam twój list
ciągle składam słowa
siostro syjamska
której tętno wyczuwam przed snem

w połączonych naczyniach próbuję
utrzymać trzepoczącą rybkę

ona nie spełnia życzeń
nie odpowiada na pytania
pozostawia nas wędrujące
po wewnętrznej stronie sklepienia

tenis

sąsiad z parteru zaczyna serwisem

mlaskanie wskazuje

że będzie uderzał z większą rotacją

starannie i bez wylewów

aby jakoś pójść do kościoła

według porządku

ona bijąc kotlety mruczy

wal się

wtedy ten zmienia strategię

przeczuwa

że trudno będzie wygrać

odbijając o ścianę

w ślepej kuchni

jazda bez trzymanki

że umieranie to życie u szczytu

wodospadu znalazłam w obcym wierszu

nic nowego

więc gdy słyszę piach o drewno

widzę na zjeżdżalni plecy

poprzednika

myślę jak to będzie

kiedy podniosę ręce

---

kiedy się dziwić przestanę będzie po mnie*

może to przez mnożenie światów

konstrukcji wymagających oliwy

usuwania skorodowanych

pozostałości holokaustu

tak

Bóg się odwrócił

zaparzał herbatę

odstawiam szklankę

czuję jak krąży we mnie

rdzawy płyn

 

*Jonasz Kofta

nałóg

nie znam się na fajce

papierosach

palę jedynie historie

komiksowe dymki z fotografii

wciągam z przymkniętymi oczami

bez wypuszczania